ปลายราชวงศ์ซาง มีคนผู้หนึ่งที่ฉลาดปราดเปรื่องเป็นอย่างยิ่ง เขาแซ่เจียง นามว่าซั่ง คนทั่วไปเรียกเขาว่า เจียงไท่กง หรือ เจียงจื่อหยา
เจียงไท่กง แซ่เจียง สกุลลวี่ 吕 ชื่อซั่ง 尚 สมญานามจื่อหยา 子牙 มีอีกชื่อว่า ไท่กงวั่ง 太公望
เจียงไท่กงเคยรับราชการในราชวงศ์ซาง แต่เนื่องจากไม่พอใจลักษณะการปกครองที่ใช้วิธีโหดเหี้ยมทารุณของอ๋องโจ้ว จึงได้ลาออกจากการเป็นขุนนาง หลบลี้ไปพำนักอยู่ในถิ่นทุรกันดารริมแม่น้ำเว่ยสุ่ย มณฑลส่านซี
เจียงไท่กงมักจะนั่งตกปลาอยู่ริมแม่น้ำ แต่ทว่าคันเบ็ดของเจียงไท่กงนั้นเป็นไม้ลำตรงไม่แขวนเหยื่อปลา ทั้งไม่จุ่มลงในน้ำ หนำซ้ำปลายคันเบ็ดห่างจากน้ำกว่า 3 คืบ เขาถือคันเบ็ดพลางพูดพึมพำกับตัวเองว่า “ปลาตัวไหนตกลงใจว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ ก็มากินเบ็ดคันนี้เอาเองเถิด”
วันหนึ่ง มีคนตัดฟืนเดินผ่านมา พบเจียงไท่กงทำท่าทางตกปลาที่แสนประหลาดจึงได้เอ่ยถามว่า “ท่านผู้เฒ่า ตกปลาแบบของท่านนี้ น่ากลัวว่าผ่านไป 100 ปีก็คงยังไม่มีปลามาติดเบ็ด”
เจียงไท่กงจึงตอบว่า “ข้าไม่ได้อยากให้ปลามาติดเบ็ด แต่ต้องการให้ฮ่องเต้มาติดเบ็ดต่างหาก”
ต่อมา จีชาง (ต่อมาคือโจวเหวินหวัง ปฐมกษัตริย์ราชวงศ์โจว) ทราบเรื่องราว จึงเข้าใจว่าเจียงไท่กงต้องเป็นอัจฉริยะบุคคล จึงมาเชิญเจียงไท่กงมาช่วยงาน
ในภายหลัง เจียงไท่กงเป็นบุคคลสำคัญที่ทำให้ จีชางขึ้นเป็นปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์โจว และช่วยเหลือจีฟา (โจวอู่หวัง) บุตรชายของจีชางล้มล้างราชวงศ์ซาง เขาจึงได้รับปูนบำเหน็จให้ปกครองแคว้นฉี และเป็นอ๋องคนแรกของรัฐฉีในสมัยชุนชิว
ต่อมาผู้คนจึงได้ใช้สำนวนที่ว่า
เจียงไท่กงตกปลา ตัวไหนเต็มใจก็มาติดเบ็ด 姜太公钓鱼, 愿者上钩
หมายถึง การยอมทำเรื่องใดเรื่องหนึ่งด้วยความเต็มใจ
