บทกลอนนี้ เป็นบทกวีอำลาที่เขียน โดย หลี่ไป๋ กวีเอกในสมัยราชวงศ์ถัง
ในปี 742 หลี่ไป๋พกพาแนวคิดด้านการเมืองเต็มเปี่ยมเดินทางมุ่งสู่นครฉังอานเมืองหลวง เข้ารับราชการสังกัดราชสำนัก ทำหน้าที่เป็นนักปราชญ์และนักกวีรับใช้จักรพรรดิ์ถังเสวียนจง
ทว่า 2 ปีต่อมาถูกผู้อื่นเพ็ดทูลใส่ร้ายจึงถูกขับออกจากราชสำนัก
ในฤดูใบไม้ร่วงของ ปี 753 หลี่ไป๋เดินทางมายัง เมืองเซวียนโจว (ตั้งอยู่ติดกับเมืองซวนเฉิง มณฑลอันฮุยในปัจจุบัน) และประพันธ์บทกวีดังกล่าวขึ้นเพื่อเป็นการร่ำลาหลี่หยุน ขุนนางผู้ตรวจตำรา ผู้มีศักดิ์เป็นลุงของหลี่ไป๋ ในขณะกำลังจะออกเดินทางไกล
ทว่าโดยในบทกวีมิเพียงมีความหมายถึงการร่ำลา แต่ยังแฝงความคับแค้นส่วนตัวของหลี่ไป๋ เนื่องเพราะตนเองขาดวาสนา แม้นมีความสามารถแต่ขาดโอกาสทำงานเพื่อบ้านเมือง
กลอนจีน อำลาลุงหยุนผู้ตรวจตำราที่หอเซี่ยเถียวเมืองเซวียนโจว《宣州谢朓楼饯别校书叔云》หลี่ไป๋ 李白
弃我去者，昨日之日不可留。
乱我心者，今日之日多烦忧。
长风万里送秋雁，对此可以酣高楼。
蓬莱文章建安骨，中间小谢又清发。
俱怀逸兴壮思飞，欲上青天览日月。
抽刀断水水更流，举杯消愁愁更愁。
人生在世不称意，明朝散发弄扁舟。
A Farewell to Secretary Shuyun at the Xietiao villa in Xuanzhou – Libai
Since yesterday had to throw me and bolt,
Today has hurt my heart even more.
The autumn wildgeese have a long wind for escort
As I face them from this villa, drinking my wine.
The bones of great writers are your brushes, in the School of Heaven,
And I am a Lesser Xie growing up by your side.
We both are exalted to distant thought,
Aspiring to the sky and the bright moon.
But since water still flows, though we cut it with our swords,
And sorrows return, though we drown them with wine,
Since the world can in no way answer our craving,
I will loosen my hair tomorrow and take to a fishingboat.
